آشنایی با گروه راک بریتانیایی دیپ پرپل Deep Purple

دیپ پرپل Deep purple از یک سری تغییرات ظاهراً بی پایان در ترکیب اعضای گروه و هم چنین یک تغییر چشمگیر در اواسط کار حرفه ای از پراگرسیو راک به هوی متالی گوشخراش جان سالم به در برد تا به عنوان یک نماد  واقعی از جامعه هارد راک بریتانیا ظاهر شود.  زمانی که در کتاب رکوردهای جهانی گینس به عنوان پر سر و صداترین گروه موسیقی جهان ثبت شد، درب گروه شاهد ورود و خروج موزیسین هایی از جمله ریچی بلکمور، دیوید کاوردیل و ایان گیلان بود.  Deep Purple در سال 1968 در هرتفورد، انگلستان، با ترکیبی شامل گیتاریست بلکمور، خواننده راد ایوانز، نوازنده بیس نیک سیمپر، کیبورد جان لرد، و درامر ایان پیس تشکیل شد.  این گروه که در ابتدا Roundabout نام داشت ، به عنوان یک گروه موسیقی برای کریس کورتیس، درامر سابق Searchers گردآوری شد، اما به سرعت راه مستقل خود را ادامه داد و قبل از شروع کار بر روی اولین LP خود، Shades of Deep Purple، به تور اسکاندیناوی رفت.  این آلبوم که پاپ‌ محورترین کار آنها بود، با خواندن آهنگ "Hush" جو ساوث، موفق به حضور در بین پنج آهنگ برتر محبوب آمریکایی شد، اما علی رغم موفقیت در جلب نظر مخاطبین آمریکایی ، در خانه مورد توجه قرار نگرفت.  کتاب تالیزین (فقط در ایالات متحده) به دنبال آن در سال 1969 منتشر شد و همراه با کاور "زن کنتاکی" نیل دایموند ، در بین 40 موزیک برتر ایالات متحده قرار گرفت.  با این حال، با سومین آلبوم ، جاه طلبی های Deep Purple افزایش یافت. از آنجایی هم که تاکید بیشتری بر سبک کلاسیک کیبورد "جان لورد" وجود داشت ، موفق شدند پیچیدگی و پتانسیل های جدیدی منعکس کنند.

اگر به شنیدن موسیقی آنالوگ علاقمند هستید، برای خرید صفحه گرام دیپ پرپل Deep purple به لینک زیر وارد شوید :

دیپ پرپل_معرفی باکس لایو در مانهایم 1985-3 ال پی رنگی منحصر به فرد

 بلافاصله پس از انتشار آلبوم، ناشر امریکایی آنها Tetragrammaton Records بسته شد، و با اخراج ایوانز و سیمپر، گروه شروعی دوباره را تجربه کرد . ایان گیلان به عنوان خواننده و راجر گلوور، نوازنده بیس را از گروه پاپ اپیزود ششم به گروه پیوستند.  اولین آلبوم بازسازی شده دیپ پرپل، کنسرتو برای گروه و ارکستر در دهه 1970، بیشتر به دنبال ادغام موسیقی راک و کلاسیک بود.  هنگامی که پروژه، که با ارکستر فیلارمونیک سلطنتی ضبط شده بود ، با استقبال ضعیفی مواجه شد، بلک مور کنترل خلاقانه گروه را به دست گرفت و آن را به سمت رویکردی سنگین تر و تحت تسلط گیتار هدایت کرد که از آوازهای قدرتمند گیلان استفاده کامل می کرد.

 این استراتژی جواب هم داد .آلبوم   Deep Purple in Rock در دهه 1970، آغاز موفقیت آمیزترین دوره خلاقانه و تجاری گروه بود.  در خانه، آلبوم بیش از یک میلیون نسخه فروخت و تک‌آهنگ غیر آلبومی بعدی با نام Black Night به صدرنشینی در جدول پاپ بریتانیا رسید.  Fireball در سال 1971 نیز یک ضربه بزرگ بود و با “Strange kind of a woman” موفق شد.  ضبط ادامه‌ی آن در کازینو در مونترو سوئیس، پس از سوختن مکان در طول یک اجرای زنده توسط فرانک زاپا، از برنامه خارج شد، اما این تجربه الهام‌بخش ماندگارترین موفقیت Deep Purple، قطعه اصلی Smoke on the Water بود. 

این آهنگ که در آلبوم موفق و پر افتخار Machine Head منتشر شده بود ، در اواسط سال 1972 به جمع پنج آهنگ برتر ایالات متحده رسید و دیپ پرپل را در میان نخبگان راک قرار داد. گروه شراطی خود را با ادامه کار در استودیو در سال 1973، با آلبوم Who Do We Think We Are و آهنگ موفقیت آمیز "Woman From Tokyo" تثبیت کرد.  با این حال، اختلافات خلاقانه طولانی مدت بین بلک مور و گیلان، دومی را در همان سال از گروه خارج کرد و گلوور نیز به زودی از گروه خارج شد.  دیوید کاوردیل خواننده و گلن هیوز نوازنده بیس / خواننده برای Burn در سال 1974 استخدام شدند و گیلان در همین حین گروهی به نام خود را تشکیل داد.  پس از اتمام کار بر روی آلبوم Stormbringer در سال 1974، بلک مور دیپ پرپل را ترک کرد تا Rainbow را با خوانندگی ، رونی جیمز دیو، تشکیل دهد.  جایگزین او تامی بولین گیتاریست سابق جیمز گنگ بود که اولین حضورش در گروه دیپ پرپل هم مربوط به آلبوم Come Taste the Band می شد.  با این حال، تمام این تغییرات به وضوح تأثیر خود را گذاشت و پس از یک تور خداحافظی، گروه در سال 1976 منحل شد و کاوردیل در ادامه Whitesnake را تشکیل داد.  بولین در اواخر سال بر اثر مصرف بیش از حد مواد مخدر درگذشت.  ترکیب کلاسیک Blackmore، Gillan، Lord، Glover، و Paice در سال 1984 با Deep Purple برای آلبوم پلاتینیوم جدیدی به نام Perfect Strangers متحد شدند.  سه سال بعد از آن The House Of Blue Light منتشر شد، اما با افزایش تنش های گذشته، یان گیلان خواننده  دوباره در اواسط سال 1989 از آن خارج شد.  جو لین ترنر (Joe Lynn Turner) یکی از خواننده های گروه Rainbow در سال 1990 برای Slaves and Masters استخدام شد، قبل از اینکه گیلان دوباره به گروه بپیوندد تا The Battle Rages On را ضبط کند. نامی که البته مناسب هم بود ، زیرا بلک مور در اواسط راه تور گروه را ترک کرد و جو ساتریانی به طور موقت جایگزین او شد.

در سال 1994، استیو مورس جایگاه گیتاریست دیپ پرپل را به دست گرفت، و گروه شروعی دوباره را از  کانزاس رقم زد.  گروه احیا شده برای Purpendicular در سال 1996 به استودیو بازگشتند، که در میان وفاداران دیپ پرپل هم موفق بود.

Abandon در سال 1998 و همچنین اجرای ارکستری در سال 1999 که سال بعد با عنوان Live در رویال آلبرت هال منتشر شد.  دیپ پرپل در همان سال با مجموعه چهار دیسک Shades: 1968-1998، باکس ست را دریافت کرد.  اواخر دهه 90 / اوایل دهه 2000 شاهد انتشار چندین نسخه و مجموعه آرشیوی دیگر بود (25th Anniversary، Friends & Relatives، Rhino's The Very Best Of، و Days May Come and Days May Go: The 1975 California Rehearsals) به همراه انبوهی از دی وی دی ها (توتال رها: زنده استرالیا 1999، در کنسرت با ارکستر سمفونیک لندن، Bombay Calling، و New Live & Rare).  عضو سابق ، بلک مور هم پس از ترک گروه و پیش از تشکیل گروهی الهام گرفته از رنسانس به نام Blackmore’s night به همراه نامزد و خواننده Candice Night ، خود را با انتشار یک آلبوم تکی با ظاهری احیا شده از Rainbow (1998 Stranger in Us All مشغول نگه داشته بود.

دیپ پرپل با وجود تغییرات متعدد در طول دوران حرفه ای خود، در قرن بیست و یکم زنده و سرحال است.

منبع:     Metalstorm.net