سقوط یک کنسول بازی : چرا سگا دریمکست شکست خورد؟

Dreamcast نشانه هایی از بازگشت SEGA به روزهای نخستین خود را نمایش داده و با ویژگی هایی برجسته و بازی های شگفت انگیز وارد میدان می شود. در عوض به جای موفقیتی چشم گیر ، Dreamcast تبدیل به آخرین کنسول خانگی SEGA شد و برای این شرکت بیش از 400 میلیون دلار خسارت خالص به بار آورد.

بنابراین ، چرا Dreamcast با وجود داشتن پتانسیل های یک کنسول خوب شکست خورد؟

سگا دریمکست واقعا چه بود؟

Dreamcast پنجمین و آخرین کنسول خانگی SEGA بود که در سال 1998 در ژاپن و در سال 1999 در بازار آمریکای شمالی و اروپا عرضه شد. Dreamcast اولین کنسول عرضه شده در نسل ششم کنسول ها بود، همان نسلی که PS2 ، Xbox Original و GameCube را نیز در اختیار ما قرار داد. اما Dreamcast به اندازه کافی عمر نکرد تا با دو کنسول اخیر رقابت کند.

امروزه مردم Dreamcast را به خاطر جلو بودن از زمان خود تحسین می کنند ، این کنسول یک تجربه بازی واقعی را به گیمرها در خانه ارائه می داد. Dreamcast بازیهای به یاد ماندنی مانند Crazy Taxi ، Jet Set Radio و Soulcalibur داشت و همچنین عنوان پیشتاز Shenmue را عرضه کرد. Dreamcast همچنین قادر به اجرای بازی های آنلاین بود. این کنسول اولین مودم داخلی را با قابلیت اتصال به اینترنت عرضه کرد.

با وجود نقاط قوت بسیار ، Dreamcast هرگز موفق نشد و این یک شکست تجاری برای SEGA بود. این کنسول حدود 9 میلیون دستگاه فروخت و شرکت SEGA عرضه آن را در مارس 2001 ، با گذشت کمتر از 3 سال از عمر آن متوقف کرد.

سگا دریمکست چرا شکست خورد؟

سه دلیل اصلی منجر به شکست Dreamcast شد: نداشتن هویت ، بازیهای سرگرم کننده اما کم عمق آن ، و در نهایت PS2.

اگرچه مشکلات مختلفی مانند وجود گیمرهایی که پشتیبانی از بازی های آنلاین را نادیده می گرفتند و یا قابلیت اجرای غیر قانونی بازی ها Dreamcast را آزار می داد  ، اما در نهایت همان سه عاملی که پیشتر ذکر شد باعث عمر کوتاه Dreamcast بودند.

1- سگا هویت دریمکست را در میان انبوهی از سخت افزار های خود مدفون کرد.

Dreamcast به دلیل چند عامل مختلف شکست خورد ، اما هیچ کدام از عملکرد خود SEGA مهمتر نبودند. تصمیمات ضعیف مدیریت دلیل اصلی این بود که Dreamcast هرگز آن گونه که سزاوار آن بود موفق نشود.

SEGA در یکی از اشتباهات مهلک خود ، هویت Dreamcast را در بین سایر کنسول های خانگی اش به طرزی باورنکردنی مبهم نگه داشت. SEGA مجموعه ای از دستگاه ها را از سال 1989 تا 1999 منتشر کرد: SEGA Genesis (1989) ، SEGA CD (1992) ، SEGA 32X (1994) ، SEGA Saturn (1995) و سپس Dreamcast (1999).

این موضوع گیمرها را در مورد اینکه هدف هر دستگاه SEGA چیست و اینکه آیا آنها لوازم جانبی بودند یا کنسول های متمایز و چه چیزی آنها را از رقبا متمایز کرده است ، سردرگم کرده بود.

هر نسخه پیاپی پس از عرضه SEGA Genesis نیز کنسول های فرعی محسوب میشدند ، مانند SEGA CD و SEGA 32X که یکی از بدترین کنسول های بازی تمام دوران بودند. مجموعه ضعیف از بازی ها ، بازاریابی بد و فقدان ویژگی های متمایز چیزی بود که اکثر گیمرها اکنون به SEGA نسبت می دهند ، به ویژه در پی PS1 عالی و نینتندو 64 ، نقص های سگا شدیدا به چشم می آمد. بنابراین ، وقتی Dreamcast به قفسه ها رسید ، گیمرها در مورد اینکه آیا می خواهند از آن استفاده کنند یا خیر مطمئن نبودند ، همین موضوع در نهایت باعث شکست های تجاری SEGA شد.

Dreamcast با مشخص نکردن هویت خود در پی تصمیمات ضعیف SEGA ، شانس مبارزه با رقابت را نداشت ، این مسئله خصوصا با توجه به این که دریم کست کنسول بدی نبود ، ناراحت کننده است.

2- بازیکن ها به دنبال تجربه های گیم پلی عمیق تری بودند

همانطور که قبلاً ذکر شد ، Dreamcast بازی های فوق العاده ای داشت. Soulcalibur ، Jet Set Radio ، Crazy Taxi ، Power Stone ، Shenmue ، Sonic Adventure عناوین سرگرم کننده ای بودند ، که Dreamcast  در این زمینه کمبودی نداشت.

مشکل این است که بسیاری از بازی های Dreamcast در زمانی که گیمرها به دنبال چیزهای بیشتری در بازی های خود بودند ، تجربه های سطحی ارائه می کردند. به عنوان مثال ، PS1 شامل عناوینی مانند Metal Gear Solid ، Resident Evil ، Spider-Man (2000) بود. این عناوین محتوایی بیشتر از مجموعه بازی های Dreamcast به گیمرها ارائه می دادند و روایات جذاب و گیم پلی متمایزی داشتند.

با وجود گرافیک و عملکرد خوب ، بازی های Dreamcast هنوز در عصر بازی های آرکید باقی مانده بودند. ژانری که به آرامی جای خود را به تجربه های عمیق تر از بازی ها می داد.

3- PS2 خود را به عنوان کنسولی که باید خریده شود معرفی کرد.

PS2 آخرین میخ بر تابوت Dreamcast بود.

سونی PS2 را قبل از اینکه Dreamcast در آمریکای شمالی عرضه شود معرفی کرد و تبلیغات آن بلافاصله شروع شد. این کنسول از هر نظر بهتر بود ، با سخت افزار بسیار قوی تر ، بازی هایی با محتوای عمیق تر و قابلیت عملکرد به عنوان دستگاه پخش DVD ، ویژگی برجسته ای که PS2 را به افرادی غیر از گیمر ها هم فروخت.

مردم هیجان زده بودند که ببینند سونی پس از PS1 چگونه عمل خواهد کرد. با توجه به انتخاب بین خرید Dreamcast در حال حاضر یا انتظار یک ساله برای دریافت PS2 ، گیمرها با خیالی راحت منتظر ماندند. PS2 همچنان پرفروش ترین کنسول تاریخ است و تاکنون بیش از 155 میلیون دستگاه فروخته است.

سگا با دریمکست چه کار متفاوتی میتوانست انجام دهد؟

با در نظر گرفتن حوادث مختلفی که در آن نسل رخ داد ، SEGA چه اقدام متفاوتی می توانست برای اطمینان از موفقیت Dreamcast انجام دهد؟ با فرض اینکه طراحی Dreamcast تا حد زیادی یکسان باقی بماند ، در اینجا چند گزینه مطرح میکنیم.

در مرحله اول ، SEGA هرگز نباید SEGA CD ، SEGA 32X و به طور بالقوه SEGA Saturn را منتشر میکرد. SEGA این محصولات را آنقدر متمایز نکرده بود که بتواند خریدار را توجیه کند و همه آن کنسول ها ، نظر گیمرها را در مورد Dreamcast تحت تأثیر قرار داد. Dreamcast باید نسخه بعدی کنسول های سگا  بعد از عرضه موفقیت آمیز SEGA Genesis میبود و می توانست به جای SEGA Saturn به عنوان یک کنسول واقعی سه بعدی به همراه بازی های بازی فوق العاده راه اندازی شود.

با این اوصاف ، Dreamcast می بایست طیف متنوعی از بازی ها را ارائه می داد ، اما در آن زمان فاقد یک بازی یا فرانچایز بود که آن را به عنوان یک کنسول ضروری برای خریدار معرفی کند. مطمئناً ، Dreamcast دارای بازی های شاخصی مانند Sonic و فرانچایز هایی مانند Soulcalibur بود ، اما بیشتر بازی های آن در حد بازی های همان زمان باقی ماند و هیچ تجربه یا روایت گیم پلی جدید و شاخصی وجود نداشت. Dreamcast سرسختانه همان راه سابق را ادامه می داد و به شدت از فقدان عناوینی در حد و اندازه های Resident Evil یا Halo رنج میبرد.

اگر این دو اتفاق رخ می داد ، Dreamcast شانس بیشتری برای موفقیت در رقابت ها داشت. اکنون با علاقه به آن نگاه میشود ، اما در شرایط زمانی خود ، به راحتی میشد Dreamcast را به عنوان یک کنسول ناپخته دیگر از SEGA که قابلیت رقابت با کنسول های آینده را ندارد ، حذف کرد.

دریم کست کنسولی بود که شایسته حذف شدن نبود

اگر اوضاع متفاوت بود ، Dreamcast می توانست مورد توجه مخاطبان سراسر جهان قرار بگیرد.

با این حال ، شکست Dreamcast محصول هویت از دست رفته آن ، فقدان بازی های با کیفیت و عمیق بود و در نتیجه آن شهرت SEGA به عنوان یک تولید کننده سخت افزار در برابر وضعیت سونی به شدت کاهش یافت.

در نهایت ، Dreamcast نمونه طلایی یک کنسول است که شکست خورد ، اما شکست خوردن حق آن نبود.

منبع:  www.makeuseof.com