رتبه بندی بدترین کنسول های تاریخ! معرفی هفت مورد از بدترین کنسول‌های تمام دوران ها

دو گروه از کنسول های بازی ناموفق وجود دارد. یک گروه شامل دستگاه‌های خوبی است که به هر دلیلی ، متأسفانه مورد توجه عموم قرار نگرفت. گروه دوم شامل کنسول هایی است که کاملاً وحشتناک هستند. ما در این مطلب قصد داریم به کنسول های گروه دوم نگاه کنیم.

با توجه به طراحی، هدف و بازی‌های آن‌ها (یا فقدان آن‌ها)، در اینجا هفت مورد از بدترین کنسول‌های تمام دوران را معرفی می‌کنیم.

1- SEGA CD – SEGA 32x

از آنجایی که "سگا سی‌دی" و "سگا 32 ایکس" افزونه‌هایی برای کنسول موفق "سگا جنسیس" هستند، ممکن است آن‌ها را به‌عنوان کنسول‌های کامل حساب نکنید. با این حال، این دو محصول در کنار هم نقطه ای کلیدی را در مسیر سگا نشان می‌دهند ، افول آن.

سگا سی‌دی‌ و 32 ایکس شواهدی از لیست بلندبالای اشتباهات سگا در دهه 90 هستند، یکی از مهمترین آنها این است که سگا محصولات خود را بدون هدف نهایی مشخص عرضه می‌کنرد.

سگا هر دو افزونه را در مدت زمان کوتاهی عرضه کرد: در آمریکای شمالی، سگا سگا جنسیس در سال 1989، سی دی در سال 1992 و سگا 32 ایکس در سال 1994. و البته سگا ساترن، نسل بعدی واقعی کنسول های سگا ، در سال 1995 عرضه شد.

این ارائه های متوالی باعث سردرگمی زیادی در بین کاربران شد: گیمرها قرار بود کدام کنسول را دریافت کنند؟ هر کنسول چه تفاوتی با بقیه داشت؟ آنها به تنهایی هم قابل استفاده بودند یا فقط با جنسیس کار میکردند؟

Sega CD و Sega 32X با بازی های ضعیفی هم وارد بازار شدند و پیشرفت‌های زیادی نسبت به Sega Genesis ارائه نمی کردند. بنابر این دلیل قانع کننده ای برای ارتقاء به این دو نسخه وجود نداشت.

سگا با مشاهده اینکه محصولاتش فروش خوبی نداشتند، پشتیبانی از این دو افزونه خود را در سال 1996 کنار گذاشت، و ضربه بزرگی به گیمرهایی که آنها را با وعده عرضه شدن عناوین بزرگ خریده بودند وارد کرد.

سگا سی‌دی و 32X به سگا شهرتی دادند که نمی‌توانست آن را از خاطره ها محو کند: این که محصولاتش ارزش سرمایه‌گذاری را نداشتند.

2- Ouya

در یکی از موفق ترین کمپین های کیک استارتر، Ouya، 8.5 میلیون دلار جمع آوری کرد که بسیار بیشتر از هدفگذاری 950000 دلاری خود بود. توسعه دهندگان آن کنسولی را به پشتیبان های محصول خود فروختند که مقرون به صرفه، جمع و جور، قابل ارتقا به صورت دستی بود و می توانست صدها بازی را اجرا دهد و میتوانستید همه آنهسا را رایگان امتحان کنید.

اما آیا Ouya تبدیل به شاهکار بزرگ بعدی شد؟ قطعا نه.

Ouya در نهایت نتوانست محصول درستی را به بازار عرضه کند. برای بسیاری از پشتیبان های Kickstarter آن دیر ارسال شده و زمانی که در دست گیمرها قرار گرفت، اوضاع بدتر از قبل هم شد. متریال و ساخت ارزان قیمت و دکمه هایی که چسبناک بودند. معماری قدیمی بود و رابط کاربری هم آشفته.

اما بدتر از همه، بازی ها وحشتناک بودند. بسیاری از بازی‌ها به شدت فاقد محتوا بودند، بدون هیچ  عنوان انحصاری که خرید آن را توجیه کند. برخی از "بازی ها" به معنای واقعی کلمه برنامه های اندروید بودند. هیچ چیز که از یک کنسول بازی ویدیویی واقعی انتظار دارید در این "دستگاه" وجود نداشت.

چیزی که در واقعیت اتفاق افتاد این بود که خرید Ouya منطقی به نظر نمی‌رسید. چرا باید ۹۹ دلار و گاهی بیشتر برای انجام بازی‌های موبایلی آندروید روی تلویزیون بپردازید؟

Ouya از سال 2013 تا 2015 دوام آورد، که اگر صادقانه بگوییم ، به نظر می رسد بسیار طولانی است و حدود 200،000 دستگاه هم فروخت.

3- Virtual Boy

نینتندو بیشتر به خاطر موفقیت هایش شناخته می شود و به درستی هم همینطور است. این غول فناوری به ندرت در ارائه کنسول های بازی فوق العاده ، از مسیر درست خارج شده است . شایت بتوان گفت Wii U مهم ترین شکست نینتندو در زمینه کنسول ها است. با این حال، یک دستگاه کمتر شناخته شده هم وجود دارد که قبل از Wii U منتشر شد و بد بود. نه.... واقعا بد.

Virtual Boy در سال 1995 عرضه شد و در حقیقت تلاش نینتندو بود برای ایجاد چیزی منحصر به فرد در عین اینکه پاسخی باشد به سر و صدای فزاینده پیرامون واقعیت مجازی. بعد از اینکه توسعه محصول با عجله دنبال شد ، نینتندو Virtual Boy را به شکل ناتمام و با استقبال کم فروغی عرضه کرد.

از همان ابتدا مشکلات آشکاری وجود داشت: Virtual Boy دارای یک صفحه نمایش تک رنگ قرمز بود که باعث سردرد و خستگی چشم بسیاری از کاربران در عرض چند دقیقه پس از استفاده میشد. این کنسول به شکلی که عنوان شده بود «قابل‌حمل» نبود و هدست آن هم یکی دیگر از مشکلات بارز آن به شمار می رفت.

در کنار این مشکلات فنی ، بازی‌ها به شدت کم بودند و تنها 22 بازی برای این سیستم در سراسر ژاپن و آمریکای شمالی وجود داشت که هیچ‌کدام از آنها هم نقاط ضعف این کنسول را برطرف نمی‌کرد. جنبه "واقعیت مجازی" نیز به شکل کاربردی وجود نداشت و بیشتر شبیه این بود که نینتندو یک تلویزیون سه بعدی که فقط رنگ های قرمز و مشکی را نشان میدهد ، بر روی سر شما ببندد.

مشکلات این کنسول نینتندو ، دهان به دهان پخش شد و نینتندو کمتر از یک سال بعد ، با ارقام فروش ناگوار به همراه یک کمپین بازاریابی ضعیف ، تولید آن را متوقف کرد. این کنسول در طول عمر کوتاه خود تنها 770،000 دستگاه فروخت که آن را به کم فروش ترین کنسول نینتندو تا به امروز تبدیل کرده است.

4- N-Gage

در سال 2003، نوکیا تصمیم گرفت که Game Boy Advance نینتندو را با کنسول بازی های دستی خود، N-Gage، به چالش بکشد.

قبل از صحبت بیشتر درباره این کنسول ، اجازه دهید اشاره کنیم که بازار بازی‌های موبایل در حال حاضر بسیار پر قدرت است. اما باید اذعان کرد نوکیا در راس شرکت هایی قرار میگیرد که تلاش کرد در آن زمان دستگاهی بسازد که هم موبایل باشد و هم کنسول دستی.

به N-Gage نگاه کنید. واقعا بهش نگاهش کنید. N-Gage یکی از بدترین طراحی ها را هم در بین کنسول ها و هم گوشی های موبایل دارد. به عنوان یک کنسول بازی، طراحی درهم و برهم آن باعث می‌شود که کاربر هنگام استفاده سردرگم شود. و به عنوان یک تلفن هم... خوب، دلیلی وجود دارد که تلفن ها را تا الآن این طور طراحی نمیکرده اند.

با وجود طراحی افتضاح، N-Gage عناوین شگفت‌انگیزی مانند Call of Duty، Spider-Man 2 و Tom Clancy's Splinter Cell: Chaos Theory را به نمایش گذاشت. اما برای داشتن تجربه ای قابل قبول ، این عناوین را باید روی یک کنسول واقعی بازی کنید.

5- SouljaGame Consoles

در سال 2018، Soulja Boy تنها کمپانی بود که با کنسول های SouljaGame به عنوان یک تازه وارد ، به این حوزه ورود کرد. آنچه در پی آن رخ داد هم ، یک هرج و مرج کامل بود.

تبلیغات دروغین مضحکی وجود داشت که بیان می‌کرد کنسول‌های SouljaGame اگر نگوییم هزاران ، بلکه صدها بازی داخلی دارند ، و حتی این کنسول‌ از بازی‌های پلتفرم‌های دیگر هم پشتیبانی می‌کند. البته که این ادعا درست نبود و بسیاری از بازی‌های این کنسول‌ بدون مجوز بودند.

همچنین، هیچ یک از کنسول‌هایی که Soulja Boy می‌فروخت، دستگاهی نبود که خود او ساخته باشد. در عوض، آن‌ها یا کنسول‌های از رده خارج (Retro Mini) و یا کنسول‌های قدیمی‌تر چینی (Fuze) بودند که البته همان ها را هم به قیمتی بیشتر از هزینه واقعی  به فروش میرساند ، و در همین حال مدعی بود که فعلا و در "حراج" این قیمت ها در دسترس هستند.

هنگامی که کاربران متوجه این تقلب شدند و دست به شکایت زدند ، با توئیت های "جنسیت ستیزانه" مواجه شدند و کمپانی همچنین ادعا کرد که "ترسی از نینتندو ندارد". البته که باید نگران میبود ، زیرا بازی‌های بدون مجوز نینتندو روی کنسول‌هایش وجود داشت، و نینتندو با مهربانی به این جور چیزها پاسخ نمی‌دهد.

همانطور که پیش‌بینی می‌شد، نینتندو تهدید به شکایت کرد و فروش کنسول‌های SouljaGame متوقف شد.

کنسول های SouljaGame نسخه های اورجینال نبودند و هیچ بازی اورجینالی را هم اجرا نمی کردند. اما، اینکه یک نفر تصمیم گرفت از نام تجاری خود برای فروش این کنسول‌ها استفاده کند در حالی که ادعا می‌کرد «به فعالیت فناورانه ادامه داده و شرکت خود را در دنیای بازی ها تکامل خواهد داد» به طور خودکار این "کنسول‌ نما ها" را به یکی از بدترین‌های تمام دوران تبدیل می‌کند.

6- Philips CD-i

Philips CD-i (Compact Disc-Interactive) در سال 1991 به عنوان یک دستگاه سرگرمی همه کاره عرضه شد. ایده اولیه  مشابه N-Gage نوکیا ، تلاشی بود برای تبدیل یک کنسول بازی به دستگاهی دارای کارکردهای دیگر و همچنین تشخیص نیاز های آینده این صنعت. و درست مانند N-Gage، CD-i نیز شکست خورد و هیچ سرمایه ای به دست نیاورد.

رک و پوست کنده، CD-i یک کنسول وحشتناک بود. اول از همه، با قیمت 799 دلار در سال 1991 فروخته شد، که در حدود 1600 دلار در سال 2021 است. طراحی وحشتناک و بدون الهام گرفتن از کنسولهای بازار بود، همراه با یک کنترلر افتضاح . چیز قابل توجهی در این کنسول وجود نداشت، به جز اینکه CD-i بازی ها را از طریف سی دی اجرا می کرد، که در عرض چند سال (به دلیل وجود کنسول های دیگر) در این صنعت محبوب شدند.

اما بازی ها. بازی ها هم خوب نبودند و هیچ بازی شاخص یا فرنچایزی وجود نداشت که پرداخت هزینه مضحک کنسول را توجیه کند. از جمله بازی‌های CD-i می‌توان به بازی‌های FMV (بازی های از پیش فیلمبرداری شده) ، عناوین آموزشی و... برخی از عناوین با فرنچایزهای نینتندو اشاره کرد.

درست است که نینتندو به فیلیپس اجازه داد تا از پنج فرنچایز این کمپانی استفاده کند اما نتیجه وحشتناک بود. سطح کیفی و پولیش نهایی نینتندو را برای بازی هایش در نظر بگیرید. حال، نگاهی به کات سین های Hotel Mario یا Zelda: The Wand of Gamelon بیندازید.

فیلیپس در نهایت ، کارش در صنعت گیم را با فروش 570،000 نسخه از این کنسول به پایان رساند.

7- Gizmondo

Tiger Telematics ،  Gizmondo را در سال 2005 به عنوان پاسخی به N-Gage نوکیا عرضه کرد و البته قصد داشت با PSP سونی و نینتندو DS رقابت کند.

با وجود اینکه N-Gage یک کنسول شکست خورده بود، Gizmondo به نوعی حتی از آن هم بدتر بود. طراحی ساده ای داشت و تنها با 14 بازی وحشتناک در طول عمر کوتاه خود همراه شده بود. این کنسول با قیمت 400 دلار عرضه میشد و همچنین نسخه ای با قیمت 229 دلار داشت ، که در آن تبلیغات هم پخش میشد. حواشی پیرامون Gizmondo نیز عجیب بود ، در همان زمان گفته میشد که بسیاری از مدیران Tiger Telematics با یک گروه مافیای سوئدی ارتباط دارند.

با ظاهری عجیب، مجموعه بازی‌های ضعیف و محدود، و قیمت بسیار بالا نسبت به آنچه ارائه می‌کرد، به جز تازگی، هیچ دلیلی برای خرید Gizmondo وجود نداشت. شایعه تجارت مافیای سوئدی نیز کمکی به فروش این کنسول نکرد.

Gizmondo کمتر از 25،000 دستگاه فروخت که برای کنسول های ناموفق هم بسیار بد است. با ورشکستگی Tiger Telematics در سال 2006، با حدود 300 میلیون دلار بدهی، تولید Gizmondo نیز متوقف شد.

هر نسل از کنسول ها ، موارد خوب و بدی داشته اند

برخی از کنسول ها فقط بد هستند و هیچ چیزی نمی تواند این مطلب را پنهان کند. اما، هم گیمرها و هم شرکت ها می توانند از هر شکست در دنیای کنسول چیزی یاد بگیرند. بنابراین، هر یک از کنسول‌های موجود در این لیست هم ممکن است به ایجاد کنسول‌هایی که امروز دوست داریم کمک کرده باشد.

هر نسل بازی ویدیویی خوبی ها و بدی های خود را دارد و ارزش آن را دارد که نگاهی بیندازید و ببینید دنیای عجیب و غریب و شگفت انگیز بازی های ویدیویی در طول دهه ها چگونه تکامل یافته است.

منبع:  Makeuseof.com